جوان آنلاین: سرمربی تیم ملی دوومیدانی نابینایان پیشنهاد می‌کند در روز جهانی معلولان تعدادی از مسئولان یک روز را با چشم‌بند سر کار بروند و به صورت نابینا یا به وسیله ویلچر تردد کنند، در واقع روز جهانی معلولان را مثل آن‌ها زندگی کنند تا همذات‌پنداری بهتری داشته باشند و بفهمند این قشر چه سختی‌هایی را تحمل می‌کنند.
علی‌اصغر هادی‌زاده، مشاور عالی فدراسیون نابینایان و سرمربی تیم ملی دوومیدانی نابینایان در گفتگو با «جوان» در مورد مشکلات مختلف معلولان در کشور می‌گوید: واقعیت مطلب این است که در دنیای امروز تمام سعی و تلاش مجامع و دولت‌ها باید بر این مبنا قرار گیرد که عدالت بین همه آحاد برقرار شود، چراکه فلسفه زندگی افراد عدالت است.
وی توضیح می‌دهد: وقتی ما از عدالت در همه زمینه‌ها حرف می‌زنیم، به هر حال باید طوری برنامه‌ریزی شود که همه مردم در رابطه با بحث خدمات شهری و امکانات دولتی و حقوقی یکسان بهره ببرند.
هادی‌زاده با اشاره به محدودیت‌های قشر معلول در زمینه‌های مختلف جسمی و حرکتی می‌افزاید: یک معلول بنا به دلایل مختلف شبیه سایر افراد نیست و امکان زندگی مثل بقیه را ندارد، در نتیجه مهم‌ترین وظیفه دولت این است کاری کند که یک معلول مثل سایر افراد بتواند از امکانات استفاده کند.
وی مثال‌های مختلفی از جمله مترو، اتوبوس، تاکسی، سالن ورزشی، کتابخانه، سینما و پارک‌ها می‌آورد و می‌گوید: این‌ها تنها بخشی از امکاناتی است که سایر افراد به صورت معمول و روزمره استفاده می‌کنند، در حالی که امکانات فراتر از موارد مطرح شده است و معلولان از آن‌ها محروم هستند. طبق گفته وی، امکانات باید طوری طراحی و ساخته شود تا یک معلول هم در حد دیگر افراد استفاده کند.
وی در رابطه با قوانین فعلی در مورد معلولان به «جوان» می‌گوید: من به جرئت می‌گویم قوانین خوبی در حمایت از معلولان وجود دارد، اما آنچه همه را رنج می‌دهد، عدم‌اجرایی‌شدن قوانین است.
یکی از مثال‌های وی در این زمینه به شرایط استخدام معلولان برمی‌گشت که در این زمینه بیان می‌کند: ۴ درصد از ظرفیت کل دستگاه‌های دولتی باید به افراد دارای معلولیت اختصاص داده شود، اما کجا چنین قانونی اجرا می‌شود، مگر نه اینکه طبق قانون مبلمان شهری باید شرایط تسهیل رفت‌و‌آمد معلولان را فراهم کند، اما در عمل شاهد هستیم هیچ کدام از این موارد رعایت نمی‌شود.
به گفته وی، اگر قوانین اجرایی شود، بخش عمده‌ای از مشکلات حل خواهد شد چراکه قانون جامع و کامل است و همه ابعاد زندگی یک معلول در آن دیده شده است؛ از کار و ورزش و خدمات اجتماعی گرفته تا مبلمان شهری، اما متأسفانه قوانین یا اجرایی نمی‌شود یا ناقص اجرا می‌شود.
هادی‌زاده بیان می‌کند: بهترین کار در روز جهانی معلولان این است که یک بار قوانین را نگاه کنند تا بند‌های اجرایی‌شده یا ناقص اجراشده آن را مورد بررسی قرار دهند، حتی اگر ۱۰ درصد آن اجرایی شود، باز هم مورد رضایت است.
وی در مورد توقعات معلولان از جامعه و مردم می‌گوید: اولین و مهم‌ترین خواسته معلولان این است که مردم نگاه ترحم‌آمیز خود را از معلولان بردارند. یک معلول دوست ندارد مردم از روی ترحم و دلسوزی احساس وظیفه در قبال آن‌ها داشته باشند. بدترین کار از سوی مردم این است که از روی ترحم عملی انجام دهند.
هادی‌زاده تصریح می‌کند: نه ترحم، بلکه وظیفه عقلی و انسانی و دینی ما ایجاب می‌کند نسبت به معلولان جامعه خدمتگزار باشیم و از دولتمردان انتظار دارم از لحاظ خدمات شهری طوری برنامه‌ریزی کنند تا همه از امکانات شهر یکسان استفاده کنند.
به اعتقاد مشاور عالی فدراسیون نابینایان درصد کمی از معلولان از امکانات شهر استفاده می‌کنند چراکه برای معلول بهینه‌سازی و طراحی نشده است. اصلاح مبلمان شهری و دسترسی به امکانات آن، انتظار ساده‌ای است که باید فراهم شود.
وی به توانمندی‌های معلولان اشاره می‌کند و می‌گوید: اگر معلولان اشتغال داشته باشند، به کسی نیاز ندارند. آنان افراد توانمندی هستند و نباید این قشر به صرف یک نقص جسمی تعریف شوند. معلولان کار‌های بزرگی انجام می‌دهند و نمونه‌های آن در بحث ورزش دیده می‌شود که همپای افراد غیرمعلول فعالیت می‌کنند و می‌درخشند. افراد معلول بسیار مبارز، سختکوش و خوش‌فکر هستند.
به اعتقاد وی، اشتغال معلولان بحثی جدی است چراکه وقتی یک معلول درآمد داشته باشد، نیازش به جامعه کمتر می‌شود، اما وقتی معلول خانه‌نشین باشد و شغل و درآمد نداشته باشد، به مشکل می‌خورد.
وی با اشاره به تلاش دیگر کشور‌های جهان برای حمایت از معلولان بیان می‌کند: برای معلولی که امکان شغل و فعالیت ندارد، باید حداقل حقوق تأمین اجتماعی را تأمین کرد تا عزتمند زندگی کند و اگر امکان شغل نیست، حداقل حقوق برای فرد معلول از طرف دولت پرداخت شود.
